กิจกรรม RPG ฮอกวอตส์โฮม

RPG

ฮอกวอตส์โฮม

RPG

เกมเล่นตามบทบาท หรือ เกมอาร์พีจี (Role-playing game: RPG) คือเกมประเภทหนึ่งที่ผู้เล่นสมมุติรับบทเป็นตัวละครหนึ่งในเกม โดยเล่นตามกฏกติกาของเกมผ่านการป้อนคำสั่งและเลือกเงื่อนไขที่เกมกำหนดมา โดยผลลัพธ์ที่เกิดจะแตกต่างกัน ตามเงื่อนไขที่เลือก โดยเกมอาจจะเป็นทั้งลักษณะ การเล่นโดยเขียนในกระดาษ วีดีโอเกมหรือคอมพิวเตอร์เกมก็ได้

กติกาการเล่น

1. เราต้องเล่นเป็นตัวเองเท่านั้น ไม่สามารถพูดหรือคิดแทนผู้อื่นได้ สามารถบรรยายการกระทำของตนเองได้ แต่ไม่สามารถบรรยายการกระทำผู้อื่นได้

2. การต่ออาร์ครั้งหนึ่งต้องต่ออย่างน้อยสามบรรทัดขึ้นไปและจะต่อได้เพียงครั้งเดียว ไม่สามารถต่อติดกันทีเดียวสองโพสต์ได้ ต้องรอให้ผู้อื่นมาต่อก่อนจึงจะต่อได้

3. การต่ออาร์ต่อจากผู้อื่นให้นำบทสนทนาของอีกฝ่ายที่พูดกับเรามาด้วยแล้วเปลี่ยนเป็นสีอื่น หากอีกฝ่ายไม่ได้คุยกับเรา แต่เราอยากเข้าไปแทรกบทสนทนาก็ต้องยกบทสนทนาของอีกฝ่ายมาเช่นกัน

4. หากในช่วงที่บรรยายมีการสนทนาให้เปลี่ยนสีตัวอักษรเป็นคนละสีกับสีของอักษรที่บรรยายเพื่อไม่ให้เกิดความสับสน

5. เนื้อหาที่นำมาต่อนั้นจะต้องสอดคล้องกับหัวข้อของอาร์

6. ในช่วงบรรยายให้ใช้สีประจำบ้านตนเองเท่านั้น ส่วน สาสตรจารย์ที่เข้ามาต่ออาร์ ให้ใช้สีขาว

ถ้าสงสัย สอบถามได้จาก Jiajia SLYTHERIN ปี2 โคลม กริฟฟินดอร์ ปี1 pattize Snape ฟรีเฟ็คเรเวนครอ ปี2 และ Professor Severus Snape

ผมขอขอบคุณ Jiajia SLYTHERIN ปี2 ที่ช่วยรวบรวมกติการที่ยาวเหยียดมาให้เหลือเพียง 6 ข้อ ที่สามารถเข้าใจง่ายสำหรับคนเริ่มเล่น

ขอให้ทุกคนสนุกในการเล่น RPG ในหัวข้อ ฮอกวอตส์โฮม นะครับ และเป็นการฝึกในการเล่น RPG (อาจจะมีการเปิด RPG ในชั้นเรียนก็ได้)

ป.ล. การเล่นครั้งนี้ถูกผิดถือเป็นการฝึกฝน ผู้ที่จะตรวจสอบความถูกต้อง คือ Jiajia SLYTHERIN ปี2 โคลม กริฟฟินดอร์ ปี1 Professor Severus Snape และ pattize Snape ฟรีเฟ็คเรเวนครอ ปี2

เมื่อพร้อมกันแล้วก็เริ่มกันเลย

****ตั้งที่ห้องโถงใหญ่ เอาเป็นว่าจุดศูนย์รวมของทุกคนให้เดินทางจาก บ้านพักของจนเอง มาจนถึง ห้องโถงใหญ่นะคร้าบ***

ตื่นเดี๋ยวนี่นะไอพะโล้!!!!!!!!!!!!!!

เสียงนาฬิกายามเช้าดังขึ้นปลุกเด็กหนุ่มผู้นอนขนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มให้ตื่นขึ้นด้วยความรำคาญมือคว้านาฬิกาแล้วกดปุ่มปิดเสียงนาฬิกาอันแสนสะเนาะหูที่คอยปลุกเขาอยู่ทุกเช้า

"ห๊าววววว"เด็กหนุ่มหาวปากกว้างพร้อมกับเริ่มบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงสู้ห้องน้ำอย่างคนเมาขี้ตา

5นาทีผ่านไปไวอย่างกับไม่ได้อาบ...................

เด็กหนุ่มเดินลงบรรไดผ่านห้องโถงบ้านกริฟแล้วออกมาเดินตามทางเดินที่ทอดยาวไปไกล ตามทางเดินยามเช้าเริ่มมีเด็กฮอกวอทออกมาเดินบ้างแล้วตามแต่คนขยันจะตื่นเช้าหรือตื่นสาย เช้าวันนี้ที่รร.ฮอกวอทโฮมมีการนัดรวมที่ห้องโถงใหญ่ซึ้งเรียกรวมโดยศ.เสนป(เป็นงั้นไป ฮ่าๆๆ)

แอ๊ด~~~(สมมุติว่าเป็นเสียงเปิดประตู)

เด็กหนุ่มมาถึงหน้าประตูห้องโถงเป็นที่เรียบร้อย ซักพักก็เอื้อมมือไปเปิดประตูบานใหญ่ พบว่าภายในห้องนั้นว่างเปล่าไร้ผู้คน หรือตัวเขาจะตื่นเช้าเกินไปรึเปล่า= =" แต่ในเมื่อมาแล้วก็จำต้องนั่งรอ เด็กหนุ่มเดินไปโต๊ะประจำบ้านกริฟแล้วนั่งลง ซักพักก็นอนรอให้เพื่อนคนอื่นๆมาซะที

-------------------------------------

ไม่ได้แต่งนานได้แค่นี้ละ ฮ่าๆๆ คนที่มาต่อต่อจากผมก็ดูเป็นตัวอย่างได้

ขอให้ทุกคนที่มาต่อ หาสีตัวอักษรที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองด้วยนะคร้าบ

ณ.หอสลิธีริน
"ห๊าววว !!" ร่างบางบิดขี้เกียจไปมา ขณะที่ตัวยังนอนขดๆ อยู่บนเตียงสี่เสา เมื่อบิดขี้เกียจจนเสร็จ(??) ก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวทันที

20 นาทีต่อมา (ไวเอาโล่!)
เฟรนด์เดินลงจากบรรไดผ่านโถงกลางของหอพัก และเดินตามทางเดินผ่านบรรไดกล บลาๆๆๆ ขณะนี้ก็มีนักเรียนของฮอกวอร์ตโฮมมากมาย(?) ที่เดินขวักไขว่อยู่ตามทางเดิน เนื่องจาก ศ.เซเวอรัส นัดพบที่ห้องโถง..

โอ๊ะ !! O.O หลังใครไว ๆ น่ะ คับคล้ายคับคาว่าจะรู้จัก กำลังเปิดประตูทางเข้าห้องโถง มาซะแต่เช้าจริงอะไรจริง ขยันไปไหม (คิดในใจ)

เมื่อบุคคลปริศนาผู้นั้นหันด้านข้างมา ก็พบว่า พี่โคลมนั่นเอง เอง เอง !! (กรุณาอ่านแบบแอ๊คโค่! 55.)

ตั่กๆๆๆๆๆ (เสียงวิ่งไปตามทางเดิน)

แอ๊ด~ (เสียงเปิดประตูตามพี่โคลมติดๆ)

เมื่อเฟรนด์เข้าไปพบกับพี่โคลมนั่งแหง่วอยู่คนเดียว สรุปคือ ตรูตื่นเช้าไปใช่ไหม T^T!

"สวัสดีค่าพี่โคลม โคล่อน โค-นม บลาๆๆๆ" หลังจากร่ายชื่อที่ยาวเป็นหางว่าว เท่าที่จะจำได้ของพี่โคลมเสร็จแล้ว ถึงกับหอบกันเลยทีเดียว...

"ยังไม่มีใครมาอีกเหรอพี่โคลม?" เฟรนด์หันไปถามอีกครั้ง...

PS. เค้าไม่รู้จะต่อยังไงเหมือนกัน ตันเอาโล่อยู่ T^T

"สวัสดีค่าพี่โคลม โคล่อน โค-นม บลาๆๆๆ" เฟรนที่เดินตามเด็กหนุ่มเข้ามาติดๆ เมื่อเดินมาถึงที่ๆเขานั่งอยู่ก็ร่ายรายนามอันมากมายที่ตัวเขาเองก็จำไม่ได้ออกมา = =" เฟรนถึงกับหอบกินเลยทีเดียว

"อ่า..ดีคร้าบเฟรน"เด็กหนุ่มตอบกลับไปแบบมึนๆกับรายชื่ออันมากมายของตัวเอง

"ยังไม่มีใครมาอีกเหรอพี่โคลม?"เฟรนถามขึ้นอีกครั้งหลังจากหอบเสร็จ

"แล้วเฟรนเห็นใครนอกจากเราสองคนมั้ยละคร้าบ=w="เด็กหนุ่มหันไปตอบแบบกวนๆแล้วใช้สายตามองไปรอบๆห้องที่ยังไม่มีใครมานอกจากเขากับเฟรน

"หิวข้าวมั้ยฮะ"เด็กหนุ่มหันไปถามเฟรนหลังจากนึกขึ้นได้ว่าข้าวเช้ายังไม่ตกถึงท้องเลยนี่หว่า

---------------------

เวลาจะสนทนากับคนอื่นให้ต่อแบบนี้นะคร้าบ

ณ.หอฮัฟเฟิลพัฟ

"ตุ๊บ !!!" เสียง หนึ่งดังขึ้น พร้อมกับเด็กหนุ่มคนนึงที่ลุกขึ้นมา (ตกเีตียง ^^)

"แง่ม ๆ ๆ อีกแล้ว สิน้ะ" (บ่น ๆ ๆ) "ไปอาบนำ้ดีกว่า"

หลายชั่วโมงต่อมา

หลังจากอาบนำ้แต่งตัวเสร็จนึกขึ้นได้ว่า "" โอีะ วันนี้ ศ.เซเวอรัส นัด นิ เกือบลืมเลยแหะ = = ""

หน้าห้องโถง

เปิดประตู "แอ๊ดดดดดดดดด" (เสียงน่ากลัวแหะ)

"อ้าว ทำไมยัง ไม่มีใคร มา = =?" หรือว่า -[]-

เหลือบไปมองนาฬิิกา ช๊อค " ไม่จิ๊งงงงงงงงงง มันพึ่ง ตี 5 " (ตื่นไม่มองท้องฟ้า)

"" ไปหามุมนอนต่อดีกว่า (ยังง่วงอยู่เลย) = = "" คิดได้ดังนั้น ก็ เข้า มุมมืด ที่ไม่มีใครสังเกตมาก่อน

แล้ว นอน ต่อ ฟรี้ ~~

หลายนาทีต่อมา

"แล้วเฟรนเห็นใครนอกจากเราสองคนมั้ยละคร้าบ=w=" (แง่ม ๆ อะไร นั้น เราอยู่ตรงรี้ทั้งคน - -) บ่น ๆ ๆ

"หิวข้าวมั้ยฮะ" (เอ๊ะ อะไรหิว ๆ น้ะ คง ฟังเพี้ยน มั้ง) หลับ ต่อ ฟรี้ ~~~~~~

แวะมาอ่าน แต่ไม่ต่อให้ -0-

ณ หอเรเวนคลอ

สาวน้อยประธานพรีเฟ็ดเรเวนคลอ ตื่นขึ้นด้วยท่าทีที่สดใส ในปราสาทฮอกวอตส์โฮม อันสวยงาม

เทอลุกขึ้นจากเตียงนอน จัดการพับผ้าห่ม และเอาผ้าคลุมเตียงนอน พร้อมกับปัดกวาดเช็คถู ห้องนอน

ขอเทอจนสะอาด เทอจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนู และเดินตรงไปยังห้องน้ำพรีเฟ็ด พร้อมกับพูดรหัสผ่านว่า

" ต้นสนสดใหม่ " เทออาบน้ำด้วยฟองสบู่อย่างสบายใจ เมื่ออาบเสร็จ เทอเช็ตตัว และแต่งตัว ในชุดนักเรียน

เรเวนคลอ พร้อมกลัดเข็มกลัดประธานพรีเฟ็ด และเดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่ เพราะตอนนี้ในท้องของเทอนั้น

รู้สึกหิวอย่างมากมายเหลือเกิน

ณ หอดูาว

"ฮุ่วววววว ~"

หญิงสาวถอนหายใจยาวว หลังจากที่เทอ ใช้เวลานานมากทีเดียวเดินขึ้นมาถึงหอดูดาว มันทำให้ขาแทบลากก
ทิวทัศน์ของที่นี้สวยมาก จนหญิงสาวไม่อยากที่จะไปไหนทั้งนั้น เทออยากจะใช้เวลาอยู่บนนี้ให้นานมากที่สุดเท่าที่เทอจะทำได้ ผมดัดลอนยาวถึงกลางหลังของหญิงสาว พัดปลิวไปกับเกลียวลม ที่พาลจะทำให้ผมของเทอยุ่งเหยิงให้ไ้ด้

สายตาของเทอสะดุดเห็นบางสิ่งบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ เอื่อย ๆ เลื่อม ๆ ใช่แล้วหอยทากนั่นเอง
เทอจึงก้มลงไปนอนเล่นกับหอยทาก พร้อมลูบที่เปลือกหอย

"มานี้สิ อยู่เป็นเพื่อนด้วยกันหน่อยนะ วันนี้ลิปจะโดดเรียนอยู่เป็นเพื่อนน้องทาก เองนะ เบื่อๆ เซง ๆ "

หญิงสาวพูดกับหอยทากที่กำลังจะเคลื่อนที่ออกห่างจากเทอไปทุกที ๆ บนหอดูดาวมันช่างสงบไร้เสียงรบกวนจากสิ่งใด หญิงสาวนอนฮัม เพลงเบา ๆ อยู่คนเดียว จนเริ่มคล้อยหลับไป ... . .

ณ หอสลิธีริน

"แง่มๆ แจ๊บๆๆ" เสียงของเด็กสาวบ้านสลิธีรินปีสองที่นอนหลับอยู่บนเตียงดังขึ้น ก่อนที่จะพลิกตัวไปมาราวกับว่าฝันร้าย แต่จริงๆแล้วเป็นเพียงแค่การหาท่านอนที่ทำให้เธอสบายตัวมากที่สุดเท่านั้นเอง

แต่แล้วเด็กสาวก็ต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว เพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ศ.เสนปนัดให้นร.ทุกคนไปพบที่ห้องโถง การทำธุระส่วนตัวต่างๆเสร็จอย่างรวดเร็วภายในห้านาที จนบางครั้งตัวเด็กสาวเองก็แอบสงสัยว่าผู้หญิงที่ไหนใช้เวลาห้านาทีทำธุระส่วนตัวกัน สองเท้าของเด็กสาววิ่งลงจากหอสลิธีริน ผ่านผู้คนที่กำลังเดินอย่างเอื่อยๆไปยังห้องโถง

"อโลฮ่าฮับแพทที่ เอิ๊กๆๆ" เด็กสาวทักทายประธานพรีเฟคบ้านเรเวนคลอแล้ววิ่งต่อไป

แอ๊ดดดดดดดดด (เสียงเปิดประตูฮับ)

"จะรีบทำไมหว่า ทั้งๆที่เหลือเวลาอีกตั้งนาน" เด็กสาวบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่หน้าห้องโถงนานสองนาน ก่อนจะเหลือบไปเห็นโคล่อนและเฟรนลี่ เด็กหนุ่มและเด็กสาวบ้านกริฟฟินดอร์ จึงก้าวเข้าไปทักทาย

"อโลฮ่าฮับโคล่อน เฟรนลี่ ทำไมตื่นเช้ากันจังฮับ ฮ้าวววววว" เด็กสาวกล่าวทักทายพร้อมกับหาวตบท้าย

ณ หอสลิธีริน
กึกๆๆ ปั๊กๆ ครืนๆ โอ๊ยๆ ...><เจ็บ!!!!"เสียงของสาวน้อยวัยกระเตาะ แห่งหอสลิธีริน ปีหนึ่ง ได้เปล่งเสียงออกมา
เพราะความเจ็บ(แน่นอน) จากการที่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกที่ไม่ธรรมดา เมื่อถึงเวลา มันจะเปลี่ยนจากนาฬิกาธรรมดา เป็นผ้านวมอันใหญ่พร้อมเตะลิซลงไปกับพื้นทันที
"ให้ตายสิ วันหลังต้่องบอกม๊าแล้วว่าไม่ต้องซื้อมาให้ลิซ= ="สาวน้อยนามว่าอลิซ ได้บ่นฟอดแฟดพร้อมเขย่าหัวและลุกขึ้นมา แล้วเดินผ่านโต๊ะเตียงต่างๆ ที่รกแสนรก(นี่แกไม่คิดจะเก็บกวาดบ้างเรอะ!) และเดินไปยังห้องน้ำ
ผ่านมา สามสิบชั่วโมง(เว่อร์) นาที ต่างหาก
ลิซใส่เสื้อผ้าตามแบบฟรอมของฮอตวอตเรียบร้อย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด ที่แสดงถึงตัวของตัวเองและบ้านอันเป็นที่เคารพรัก
"ให้ตายดิ เนคไทลิซหายไปไหนเนี่ยยยย >O<"เธอกระโดดโลดเต้น เพื่อหาเนคไทสีเขียว-เงิน สีประจำบ้านของตนเอง ในขณะที่ลิซวนอยู่กับการหานั้น กระดาษที่ร่ายด้วยเวทมนตร์กันลืมที่ม๊าทำให้ ได้เวลาทำงานของมันแล้ว มันออกมาจากเก๊ะหน้าโต๊ะของลิซ และลอยมายังหน้าของลิซ
"อะไรอีกเนี่ย? เอ๋ เมื่อวาน ศ.เสนป ได้นัดประชุมกับที่ห้องโถงใหญ่ในวันนี้....."และเป็นไปตามคลาด ลิซลืมนัดได้ไง และดูจากเวลา ให้ตายสิ มันสายแล้ว! อะไรกันเนี่ยยย TT จะทำยังไง เนคไทก็หาไม่เจอออ ตายเอาดาบหน้าละกันวะ TT หลังจากใช้เวลาคิดอยู่นาน ลิซตั้งสินใจ รีบวิ่งจากหอสลิธีรินขึ้นไปผ่านยังหอ เรเวนคลอ ลิซเห็นน้องขายตนเองจึงทักว่า
" หวัดดีเอิร์ท นี่ขอไรนิิดนึง ขอยืมเนคไทหน่อยนะ >O

ณ หอเรเวนคลอ
โครมมมมมมมมม!!!
เสียงกองหนังสือถล่มเต็มไปด้วยหนังสือมากมายแทบทุกตำราเวทย์
เอิร์ธพ่อมดใหม่ปี1แห่งบ้านเรเวนคลอกำลังจัดหาหนังสือที่จะอ่านในวันนี้
ที่ปฏิทินเวทย์มนต์กำลังบอกว่าวันนี้มีการประชุมรวมของศ.เสนปคงจะไปสายไม่ได้เด็ดขาด
เค้าจึงรีบอาบน้ำแปลงฟันใส่เสื้อผ้าตามเครื่องแบบแล้วผูกไทค์สีฟ้าซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเรเวนคลอ
ออกไปเมื่อถึงหน้าหอ ก็ได้เจอกับพี่สาวของเค้าอลิอซ จากสลิธีริน
"หวัดดีเอิร์ธ นี่ขอไรนิดนึง ขอยืมเนคไทหน่อยนะ"พี่สาวของเค้าพูดทันทีเมื่อพบหน้า
"พี่จะเอาไปทำไมของพี่ไม่มีหรอแล้วอีกอย่างนี่ของเด็กเรเวนคลอนะ"

"พี่จะเอาไปทำไมของพี่ไม่มีหรอแล้วอีกอย่างนี่ของเด็กเรเวนคลอนะ" โถ่ คุณน้อง เจ้คงไม่สนใจแล้วละคะ มันก็ดีกว่าให้พี่ใส่ยูนิฟรอม แต่ไร้ซึ่งเนคไท ตลกไปป่ะ?
"โถ่ เอิร์ท เจ้ไม่สนแล้วว ถ้าไม่ใส่ เดี๋ยวเจ้มักกอนากัล ก็ได้หักคะแนน น่ะสิ ข้อหาทำเนคไทหายน่ะ TOT" ลิซเริ่มออกอาการอ้อนวอนน้องของตนเอง แกจะให้ช้านยืมได้มั้ยยย
"เอางี้ ถ้าเอิร์ทให้ยืม เจ้ให้ยืม ไม้กวาดของป๊ารุ่นนิมบัส สามพันเล้ยเอา!"ถ้าไม่ให้ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วนะ แล้วตอนนี้เวลาก็ใกล้จะกระฉันชิดเข้ามาแล้วว กลั๊วกลัวจะโดนหักคะแนน TOT เอิร์ทมีท่าที่อึกอักเล็กน้อย ดูก็รู้แล้วว่า มันเสแสร้ง! "โอเค ถ้าให้ยืม เจ้จะพาไปร้านของเล่นของวิสสีย์เอง แล้วจะไปซื้ออะไรก็ได้ เจ้เลี้ยง"หลังจากที่เห็นสีหน้าแบบนั้นจึงเพิ่มมุลค่าผลตอบแทน ให้ไอ้น้่องชาย จนเอิร์ทยิ้มและทอดเนคไทจากขอของตนเองส่งให้ลิซ
"ดีมากไอ้น้อง และขอบอกต่อว่า....เอิร์ท น้องน่าจะรู้น่าว่าเจ้อยู่บ้านสลิธีริน ^[]^ เพราะงั้น น้องรัก อย่าเสียรู้ให้เจ้อีกละ ไปละ!!!"ลิซพูดอย่างรวดเร็ว ไม่ทันให้น้องชายได้ไล่เตะ และรีบไปยังห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว พร้อมใส่เนคไทเรเวนคลอ สีน้ำเงิน-บลอนด์ โอ้ววว ดูลิซฉลาดขึ้นมาทันตาเลยละ TT

เมื่อโดนพี่สาวตัวแสบขโมยเนคไทไป เอิร์ธก็รีบวิ่งกลับไปที่หอเรเวนคลอเพื่อเอาเนคไทใหม่ไป
แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องโถงใหญ่ เมื่อสังเกตุว่าใกล้จะสายแล้ว"ตายแน่ๆสายแล้วๆๆโอ๊ยเจ๊เอ๊ย"
เด็กชายโวยวายด้วยความหงุดหงิดและเร่งรีบ เมื่อไปถึงห้องโถงใหญ่เจอหน้าพี่สาวตัวแสบ
เอิร์ธก็รีบเดินปรี่เข้าไปหา "เจ๊เล่นอะไรเนี่ย รู้มั้ยว่าคนเค้าลำบาก มาก็จะมาไม่ทันอยู่แล้ว เนคไทตัวเองทำหายมาเอาของน้องได้ไง แล้วเนี่ยมาโกหกน้องได้ไงห๊ะ เนคไทแค่เนี้ยยังรักษาไม่ได้จะทำไรกินนนห๊ะ!!"เอิร์ธด่าเข้าขั้นแรงเลยทีเดียวอย่า
ลืมตัวด้วยความโมโห แต่ก็ยังยืนอยู่ต้นหน้าพี่สาวของเขา

ในขณะที่ วิ่งหนีน้องชายจากหน้าหอเรเวนคลอ ตอนนี้ลิซก็ได้ใส่เนคไทเรียบร้อยแล้ว และกำลังหาเพื่อนในห้องโถงใหญ่ คนเยอะแยะมากมาย และเริ่มที่จะนั้งตามโต๊ะประจำบ้าน ตายละหว่า? ลิซอยู่สลิ แต่ดันมีเนคไทเรเวน ถ้าเกิดศาสตราจารย์จับได้ จะโดดหักคะแนนบ้านไม่เนี่ย= = ในขณะที่ลิซกำลังสับสนว่าจะนั้งโตะไหน ระหว่างนั้น จู่ๆ ก็มีเด็กชายที่หน้าตาคล้ายกับตัวเองมายืนข้างหน้า พร้อมหน้าตาโกรธสุดๆ = = "เจ๊เล่นอะไรเนี่ย รู้มั้ยว่าคนเค้าลำบาาก มาก็จะมาไม่ทันอยู่แล้ว เนคไทตัวเองทำหายมาเอาของน้องได้ไง แล้วเนี่ยมาโกหกน้องได้ไงห๊ะ เนคไทแค่เนี้ยยังรักษาไม่ได้จะทำไรกินนนห๊ะ!!" ไม่ได้แค่มาดี แต่กลับมาว่าลิซ พี่สาวสุดสวย อย่างเอเป็นเอาตาย แถบดังซะ คนในรัศมีเจ็ดพันเมตรหันมาแทบจะในทันที
"เฮ้ กลัวคนไม่รู้รึไง เบาๆหน่อยเซ่ เจ้ไม่ได้โกหกซะหน่อย แค่บอกไม่หมดเท่านั้น เอาเป็นเจ๊ากัน กัที่ เอิร์ทว่าเจ้มากี่ มันเกิดปัญหาอีกอย่างแล้วน้องรัก = = เจ๊จะนั้งโต๊ะอะไรระหว่างรอที่นศ.จะมา" ในขณะที่ลิซกำลังพูดอยู่นั้น ลิซได้เลือบไปมองยังทางบ้านโต๊ะกริฟฟินดอร์ ฮัฟเฟิลพัฟ เรเวนคลอ และสลิธีริน และได้รู้ว่า คนในตอนนี้เยอะแล้ว จึงได้หันมามองหน้าเอิร์ทอีกที อย่างต้องการคำตอบ และพูดอีกรอบว่า
"ให้ตายสิ เป็นเจ้นี้ลำบากจริง เอิร์ทคิดที่ เจ้จะนั้งบ้านอะไรดี TT＂

"ให้ตายสิ เป็นเจ้นี้ลำบากจริง เอิร์ทคิดที่ เจ้จะนั้งบ้านอะไรดี TT" หลังจากที่พี่สาวตัวดีของเค้าได้โบ้ยความคิด
ทุกสิ่งทุกอย่างให้ขึ้นอยู่กับเค้า เค้าก็ได้คิดแล้วคิดอีก"เจ๊นี่น๊าอะไรๆก็ผมอยู่เรื่อยเลย "เอาเปนว่ามานั่งเรเวนคลอก่อนละกัน เดี๋ยวบอกเพื่อนคนอื่นในโต๊ะให้ ยังไงก็ต้องเอาให้ตรงกับเนคไทก่อนล่ะนะ" แล้วก็พาพี่สาวตัวดี
ไปนั่งที่โต๊ะเรเวนคลอเพื่อนๆต่างหันมามองไม่เว้นแม้แต่โต๊ะสลิธีริน "เอ่อพวกเรา เอาเป็นว่าอย่ากระโตกกระตากบอกใครเรื่องนี้ละกันช่วยๆพี่เราหน่อยเหอะ" เอิร์ธพูดช่วยพี่อย่างเต็มที่ ยังไงนั่นก็พี่สาวของเค้ายังไงก็ต้องช่วยแหละ แล้วก็หันไป
หาพี่สาวของเค้า "ทีนี้เอาไงต่อละเจ๊ที่โต๊ะสลิธีรินมองกันแย่ละนะ"

Alice พิมพ์ว่า:: "พี่จะเอาไปทำไมของพี่ไม่มีหรอแล้วอีกอย่างนี่ของเด็กเรเวนคลอนะ" โถ่ คุณน้อง เจ้คงไม่สนใจแล้วละคะ มันก็ดีกว่าให้พี่ใส่ยูนิฟรอม แต่ไร้ซึ่งเนคไท ตลกไปป่ะ?
"โถ่ เอิร์ท เจ้ไม่สนแล้วว ถ้าไม่ใส่ เดี๋ยวเจ้มักกอนากัล ก็ได้หักคะแนน น่ะสิ ข้อหาทำเนคไทหายน่ะ TOT" ลิซเริ่มออกอาการอ้อนวอนน้องของตนเอง แกจะให้ช้านยืมได้มั้ยยย
"เอางี้ ถ้าเอิร์ทให้ยืม เจ้ให้ยืม ไม้กวาดของป๊ารุ่นนิมบัส สามพันเล้ยเอา!"ถ้าไม่ให้ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วนะ แล้วตอนนี้เวลาก็ใกล้จะกระฉันชิดเข้ามาแล้วว กลั๊วกลัวจะโดนหักคะแนน TOT เอิร์ทมีท่าที่อึกอักเล็กน้อย ดูก็รู้แล้วว่า มันเสแสร้ง! "โอเค ถ้าให้ยืม เจ้จะพาไปร้านของเล่นของวิสสีย์เอง แล้วจะไปซื้ออะไรก็ได้ เจ้เลี้ยง"หลังจากที่เห็นสีหน้าแบบนั้นจึงเพิ่มมุลค่าผลตอบแทน ให้ไอ้น้่องชาย จนเอิร์ทยิ้มและทอดเนคไทจากขอของตนเองส่งให้ลิซ
"ดีมากไอ้น้อง และขอบอกต่อว่า....เอิร์ท น้องน่าจะรู้น่าว่าเจ้อยู่บ้านสลิธีริน ^[]^ เพราะงั้น น้องรัก อย่าเสียรู้ให้เจ้อีกละ ไปละ!!!"ลิซพูดอย่างรวดเร็ว ไม่ทันให้น้องชายได้ไล่เตะ และรีบไปยังห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว พร้อมใส่เนคไทเรเวนคลอ สีน้ำเงิน-บลอนด์ โอ้ววว ดูลิซฉลาดขึ้นมาทันตาเลยละ TT

ต่อผิดนะครับ ... โคลมฝากมาบอก เราคิดหรือสั่งให้คนอื่นทำอะไรไม่ได้นะครับ ^^

"ห๊าวววววว"เด็กหนุ่มเริ่มนั่งหาวเนื่องจากเฟรนไม่มาตอบซะที(มาต่ออาร์ซะทีสิแม่คุณณณณ)
สายตาก็หันไปเจอกับเด็กสาวบ้านสลิกำลังเดินเข้ามาหาพร้อมด้วยคำทักทายและอาการเมาขี้ตา = ="

"อโลฮ่าฮับโคล่อน เฟรนลี่ ทำไมตื่นเช้ากันจังฮับ ฮ้าวววววว"

"ดีคร้าบเจียยยยย คิดถึงจังคร้าบบบ"เด็กหนุ่มทักทายกลับไปด้วยหน้าแจ่มใส่ลุกขึ้นเดินไปหาเจียแล้วกระโดดขี่คอ

"" แอ๊ด ๆ ๆ ๆ "" ( เสียงประตูเปิดหลาย ๆ รอบ -*- )

" อะไรเนี้ยเปิด ประตูกันทำไม บ่อย ๆ " = =

" คน จะ นอน.....(่บ่นต่ออีก 2 หน้าครึ่ง) "

หลังจากบนไปแล้วกว่า 2 หน้าเด็กหนุ่มจึงลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบ ๆ

""" อ้าวมีคนมาแล้วนี้ """

เด็กหนุ่มจึงลุกขึ้นแล้วปัด ก้นตัวเอง แล้ว ออกจากมุม

" ดีครับทุก คน ^^ "

" มากันช้าจัง ผมนอนรอตั้งนานไม่มีคนมาเรียกเลย =^= "

" ดีครับทุก คน ^^ "

" มากันช้าจัง ผมนอนรอตั้งนานไม่มีคนมาเรียกเลย =^= "

เสียงยีนลอยมาจากซักมุมในห้องเด็กหนุ่มจึงหันไปมองตามเสียง

"ดีคร้าบยีนนนนน"เด็กหนุ่มโบกมือทักทายยีนที่อยู่ซักมุมของห้องโถง

"บ๊ะ ถ้าผมหายีนเจอนี่คงเป็นเซียนซ้อนแอบละคร้าบ"เด็กหนุ่มพูดแล้วก็ขำ กร๊ากกก อยู่คนเดียว (มันบ้า--คนอ่าน)

ขี่คอเจียนานๆก็เมื่อยเด็กหนุ่มจึงลงปีนลงมากจากการขี่คอแล้วมานั่งที่เก้าอี้ตามเดิมแทน

ณ หอกริฟฟินดอร์

"ไอยะ !! =[]=" เสียงแปลกๆของเด็กชายผู้น่ารักที่มีรูปร่าง ขาว สูง ผมสีดำ นัยตาสีเขียว
เขามีนามว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์ เจ้าของเสียงแปลกๆที่เปล่งออกมาในยามเช้า (รู้สึกจะสายแล้วนะ)
เขาเอามือข้างซ้ายขยี้ตาเอาขี้ตาออกแล้วลุกขึ้นจากเตียง มองหา แว่นกลม ๆ ของเขา

จากที่เขาส่วมแว่นปั๊ป ก้อมีลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้ผมที่ปิดบังแผลรูปสายฟ้าตรงหน้าผากของเขา
เปิดออก (ฉากเปิดตัว ๕๕๕+) เขารู้สึกเจ็บนิด ๆ แฮร์รี่ เหลือบไปมองนาฬิกาปลุก

อ๊าก กกกกกกกก ~ OwO (เสียงที่ร้องในใจ)
"สายแล้วสินะ ตายแน่ๆ" แฮร์รี่ รีบวิ่งไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ...
7 นาทีผ่านไป (ไวนิดนึง) แฮร์รี่อาบน้ำเสร็จแล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ
เพื่อรีบมาส่วมใส่เครื่องแบบนักเรียนประจำบ้านกริฟฟินดอร์ แล้วเดินไปห้องโถงใหญ่

ขณะที่เขากำลังจะเดินลงบันไดไป ก้อนึกขึ้นได้ว่า "เห้ย ! ยัยลิงหล่ะ ตื่นรึยังหว่า = =" แฮร์รี่รีบวิ่งไปดูที่ห้องนอนของ
ยัยลิง (แม่มดน้อย)

แอ๊ด ดดดดดดดดดด ~ (เสียงเปิดประตู)
แฮร์รี่เริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อเห็นยัยลิง นอนน้ำลายยืดอยู่บนเตียง Evil or Very Mad

"ลิงโว้ย ยยยยย ! ไอ่ลิง ! ตื่นได้แร้วเฟ้ย ยยยยยย ~" แฮร์รี่เดินเข้าไปหายัยลิงแล้วเอามือเขย่าตัวยัยลิงพร้อมเรียกชื่อยัยลิงให้ตื่น ! ...

ณ หอดูดาวว

ในขณะหญิงสาวหลับ ... ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากที่เทอปิดตาลง พาเทอไปในที่แห่งหนึ่งสวนพฤกษาที่กว้างใหญ่ ที่ ๆ เทอคุ้นเคยเป็นอย่างดี หญิงสาวรักสถานที่แห่งนี้มาก เพราะเวลาที่เทออยู่คนเดียวในความเหงาหญิงสาวมักจะผ่อนคลายด้วยการหลับตาลง เทอมันจะฝันถึงสถานที่แห่งนี้ ที่ ๆเทอสามารถที่จะทำอะรัยก้อได้เพียงลำพัง โดยที่ไม่ต้องมีใครมาห้าม ในสิ่งที่เทออยากจะทำ

หญิงสาวนอนลงท่ามกลางสวนดอกไม้ ( นอนบ่อยเพราะขี้เกียจ งัย Smile

) เทอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนก้อนเมฆลอยไปช้า ๆผ่านเทอไป ก้อนแล้วก้อนเล่า

' เกิดเป็นก้อนเมฆ นี่ดีเนอะ ไม่เหนต้องทำอะรัยเลย ลอยไปตามลมอย่างเดียว '

พูดจบหญิงสาวก้อดึงดอกไม้ ข้างๆเทอมาดึงกลีบเล่น หญิงสาวนอนนึกถึงความโดดเดี่ยวที่เทอเผชิญเพียงลำพังตลอดมา บางทีเทอน่าจะเปิดใจให้ใครสักคน มาทำให้ชีวิตของเทอมีเรื่องราวที่น่าจดจำมากกว่าให้ชีวิตผ่านไปวัน ๆ มันคงถึงเวลาแล้วที่จะเรียนรู้ที่จะให้ใจใครสักคน ที่เทอนั้นปิดกลั้นมานาน

' ว๊ายยยยยยยยยยยย ย ! ' แมลงน้อยที่อยู่ในดอกไม๊ ทำให้เทอสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างน่าเีสียดาย

หญิงสาวนั่งเซตผมของเทอที่พันกันยุ่งเหยิง ให้กลับมาเหมือนเดิม เทอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เกือบจะเหมือนในความฝัน
มองเห็นนกสองตัวที่บินคลอเคลีย เป็นคู่ แม้กระทั่งนนกยังมีคู่เลยนะเนี่ยย

' อิจฉานก .. '

แล้วเทอจะอิจฉาไปทำไมในเมื่อตัวเทอเองก้อไม่ยอมที่จะให้ใคร เข้ามาเลยนี่น่า ต่อไปนี้หญิงสาวคงต้องเปลี่ยนความคิดที่จะอยู่คนเดียวแล้วล่ะ

ว่าแล้วเทอก้อเปลี่ยนความคิดที่จะโดดเรียนไปเป็น เข้าเรียนแทน ถึงแม้วา่จะสายมากแล้วก้อตาม เพื่อที่เทอจะผูกสัมพันธไมตรี กับคนอื่นมาก ๆๆยิ่งขึ้น

"อโลฮ่าฮับโคล่อน เฟรนลี่ ทำไมตื่นเช้ากันจังฮับ ฮ้าวววววว"

"ดีคร้าบเจียยยยย คิดถึงจังคร้าบบบ"

"เย้ยยยยย มาขี่คอเจียทำม๊ายยยยโคล่อน" เด็กสาวตกใจแต่ก็พยายามทรงตัวให้ตรงเพื่อไม่ให้ทั้งตัวเองและโคล่อนล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่

" ดีครับทุก คน ^^ "

" มากันช้าจัง ผมนอนรอตั้งนานไม่มีคนมาเรียกเลย =^= "

เสียงพูดเบาๆที่ทำให้เด็กสาวหันไปมองอย่างสงสัยว่าใครมากระซิบอะไรแถวนี้ อ่อ ยีนนี่นี่เอง

"ดีคร้าบยีนนนนน"

"เง้อ.........อย่าขยับมากสิฮับ เดี๋ยวก็หล่นไปอยู่ที่พื้นหรอกฮับ" เด็กสาวบ่นพึมพำเบาๆ

"บ๊ะ ถ้าผมหายีนเจอนี่คงเป็นเซียนซ้อนแอบละคร้าบ"

"เฮ้อ.....อโลฮ่าฮับยีนนี่" เด็กสาวส่งเสียงทักทายหลังจากโคล่อนลงจากหลังตัวเองไปเรียบร้อย เฮ้ออ.....เมื่อยก็เมื่อย ง่วงก็ง่วง ไปหาที่นอนดีกว่า ทันใดนั้นก็มีเสียงคนตะโกนลั่นห้องโถง แต่เด็กสาวไม่ได้สนใจอะไร

"โคล่อน ยีนนี่ เฟรนลี่ เจียไปนอนก่อนนะฮับ ฮ้าววววววว" เด็กสาวเอ่ยบอกเด็กหนุ่มสาวบ้านกริฟฟินดอร์ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะบ้านสลิธีริน แล้วฟุบลงไปโดยไม่สนใจอะไรอีก

ณ. หอพักสลิธีรีน

เด็กหนุ่มได้ลุกจากเตียงนอนของเขาพร้อมหยิบแว่นตามาสวมทันที แล้วบ่นในใจ ให้ตายสินี่มันยังเช้าอยู่เลยใครมาส่งเสียงดังวะ แล้วชายหนุ่มก็หันไปมองนาฬิกาตันที่ " เจ้าปะโธ้สายปานี้แล้วหรือนี่ วันนี้ ศ.สเนป นัดประชุมนี่่นา " จากนั้นเด็กหนุ่มก็วิ่งเข้าหน้องน้ำ หลังจากนั้น 10นาที เด็กหนุ่มก็วิ่งออกจากหอพักของตนโดยที่เสื้อยยังไม่ได้เเอาเข้าในกางเกงเลยชายเสื้อของหนุ่มน้อยได้ปลิวตาามเสื้อคลุมที่เขาใส่อยู่ ในมือเขามีเนคไทของบ้านสลิธีรินสองเส้น เขาวิ่งไปยัดเสื้อในในกางเกงไปจนถึงหน้าประตูห้องโถงใหญ่

แอ็ด (เสียงผลักประตู)

เด็กหนุ่มนามว่า โทบิอัส ได้เห็นพี่น้องคู่หนึ่งยืนเหลอหลามองโต๊ะบ้านสลิธีรินกับเรเวนครออยู่ จึงเดินเข้าไปทักทั้งคู่ พร้อมกับยื่นเนคไทเส้นหนึ่งที่อยู่ในมือเขาให้เด็กสาวนามว่า อลิซ พร้อมกับบอกเธอว่า

"เธอใช้อันนี้แล้วกัน มันยับหน่อยนะ แล้วเธอก็เธอถอดเนคไทเรเวนครอคืนเอิร์ธไปด้วย เธอนี่นะทำหายได้ทุกที ดีนะที่ผมติดมือมาด้วย "

แล้วเดินนำเธอไปนั่งที่โต๊ะสลิธีริน พร้อมกับผูกเนคไที่เหลืออีกอันทของตน โดยไม่ฟังอะไรจากเด็กสาวเลย

"ทีนี้เอาไงต่อละเจ๊ที่โต๊ะสลิธีรินมองกันแย่ละนะ" .ในขณะที่ลิซกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น ฉันจะเอาไงดีฟร่ะ เวรเอ้ย != =!!!
"เธอใช้อันนี้แล้วกัน มันยับหน่อยนะ แล้วเธอก็เธอถอดเนคไทเรเวนครอคืนเอิร์ธไปด้วย เธอนี่นะทำหายได้ทุกที ดีนะที่ผมติดมือมาด้วย " เมื่อได้ยินเสียงนี้ ลิซเกิดอาการงงเล็กน้อยจึงได้หันไปดู เอ๋ โทบิอัส แล้วเสื้อนั้นยังแต่ไม่เรียบร้อยเลย= = และในมือนั้น เนคไท ? ลิซยืนในอาการเหว่อเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มอย่างดีใจ และพูดออกไปว่า”ขอบใจมากๆเลยนะอัส ^O^ เย้ๆ “แล้วจึงกลับไปมองหน้าน้องชายตัวแสบแล้วพูดว่า”ไปแล้วไอ้น้องรัก ขอให้มีความสุขกับเรเวนคลอนะจ๊ะ”พอหันกลับมาอีกที โทบิอัสก็ไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิม เอ๋ แล้วรู้ได้ไงว่า ลิซทำเนคไทหาย ช่างเหอะ ถึงโตะแล้วค่อยถามก่อได้ ดังนั้น ลิซจึงทอดเนคไทแล้ววางบนหัวน้องชายตัวแสบ แล้วรีบวิ่งกลับไปยังโต๊ะสลิธีริน และใส่เนคไทไปด้วย ฮ่าๆ ให้ความรู้สึกเป็นตัวเองดีแหะ ^^ และเมื่อเดินถถึงโต๊ะ ลิซได้เห็นโทบิอัสกับเพื่อนๆของเขา ในด้านท้ายโต๊ะจึงเดินเขาไปใกล้ และนั้งข้างๆและถามว่า “อัส นายรู้ได้ไง ว่าลิซลืมเนคไทหรอ ?”

เมื่อ โทบิอัส เดินไปที่โต๊ะของบ้านสลิธีริน เด็กหนุ่มก็ไปนั่งที่ด้านท้ายโต๊ะของบ้านสลิธีริน แต่มีสาวน้อยนามว่า อลิซ เดินตามมาแล้วนั่งลงข้างๆ พร้อมกับเปิดปากที่เล็กๆของเธอ ถามเด็กหนุ่มว่า “อัส นายรู้ได้ไง ว่าลิซลืมเนคไทหรอ ?” เด็กหนุ่มก็หันมาบอกกับ อลิซ ว่า " เธอชอบลืมนั้นลืมนี่เป็นประจำไม่ใช่หรือ? หนังสือ เนคไท ปากกา กระดาษ สาระพัดเลยที่จะลืม ผมต้องเก็บให้ทุกทีเลย" เมื่อพูดเสร็จมองหน้า อลิซ แล้วพูดต่อโดยที่เด็กสาวไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลยว่า "แต่ผมก็เต็มใจที่จะเก็บมันให้เธอนะ" จากนั้นก็ยัดอาหารเช้าที่เหลือไม่มากอยู่บนโต๊ะเข้าปาก แล้วจึงหันมาพูดกับอลิซอีก "เนคไทของเธอนั้น เมื่อวานผมไปเจออยู่บันไดทางไปห้องวิชาป้องกันต้อนเช้า และอีกเส้นผมเจอตกอยู่ได้ต้นไม้ข้างสระน้ำในตอนเย็น ทั้งสองเส้นมันมีชื่อเธออยู่ " เมื่อพูดเสร็จ (เป็นคำพูดที่ยาวมากสำหรับผู้ชายทีเดียว) เด็กหนุ่มก็ยัดอาหารเข้าปากอีกรอบพร้อมพูดกับอลิซอีกโยไม่รอให้อาหารในปากหมด ว่า "ผมได้ให้ เอลฟ์สลิธีรีนเอาไปซักให้แล้วหละ คิดว่าเธอจะได้เห็นมันอยู่กับเสื้อผ้าของเธอในตอนเย็นหละ" แล้วโทบิอัสก็ทานอาหารเช้าของเขาต่อไป

» สวัสดี นักเรียน....ฮอกวอตส์โฮม ทุกคน
» กิจกรรม ปาร์ตี้ฮํลโลวีนประจำบ้าน
» กิจกรรม สิ่งดีดีจากบ้านฮัฟ สู่ฮอควอตส์โฮม (เข้าได้เฉพาะเด็กฮัพนะ)