จดหมายถึงทุกคน

ถึง ศาสตราจารย์ใหญ่

                สวัสดีค่ะ คนที่เขียนจดหมายถึงศ.ใหญ่คือเลฟเองนะ หัวใจที่ศ.ใหญ่สร้างขึ้นมามันได้คงอยู่มาถึงปีที่ 5 แล้วนะ ถึงแม้ว่าจะเป็นหัวใจที่เต้นอย่างแผ่วเบา แต่เลฟก็คอยดูแลมันอย่างดี

                เรื่องราวของที่นี่กับเลฟมันเริ่มต้นจากไหนกันนะ เพราะคาเมล็อตหรือเปล่า เธอชวนเลฟเข้ามาเล่นที่นี่ เธอบอกว่าที่นี่สวยงาม มีอะไรหลายๆอย่างที่เลฟต้องมาสัมผัส แล้วมันก็สวยงามจริงๆ ถึงแม้ช่วงแรกๆจะไม่มีคนมากเท่าไหร่ แต่เลฟคิดว่ามันกำลังค่อยๆเติบโต และเริ่มอบอุ่นด้วยอ้อมแขนของใครหลายๆคน เลฟมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่นะ ในเดือนกุมภาพันธ์ 2554 ที่นี่ก็เริ่มเงียบเหงา ศ.ใหญ่ไปไหนแล้วคะ? ทำไมเลฟถึงไม่เจอเลย เพื่อนๆทุกคนค่อยทะยอยกันออกไป จนสุดท้ายก็ไม่เหลือใครเลย...เรื่องเว็บนี้ เลฟต้องขอโทษศ.ใหญ่จากใจจริง ที่มันเป็นแบบนี้อาจเป็นเพราะตัวเลฟเอง ช่วงเวลานั้นเลฟอาจจะยังเด็ก ไม่รู้ประสา ทำอะไรลงไปโดยไม่ได้คิดไตร่ตรอง สุดท้ายก็สูญเสียทุกคนไป

                ศ.ใหญ่คะ ถ้าหากศ.ใหญ่ได้เข้ามาอ่านจดหมายฉบับนี้ เลฟอยากบอกว่าขอบคุณศ.ใหญ่ที่สร้างเว็บนี้ขึ้นมา มันอบอุ่นมากๆ เป็นบ้านที่เลฟยากจะหาจากที่ใด ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆไม่ถึงปีที่เราอยู่ร่วมกัน แต่เลฟได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากที่นี่ มันคือสมบัติล้ำค่าที่ไม่สามารถนำเงินทองมาแลก

                สุดท้ายนี้เลฟต้องบอกลาศ.ใหญ่แล้วล่ะ...ชีวิตคนเราจะต้องก้าวต่อไปเสมอ แม้ทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยขวากหนาม แม้มันจะค่อยๆบาดผิวหนังให้เป็นแผล แต่เลฟก็ต้องฝ่ามันไป ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เลฟเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ เลฟไม่รู้จะเอาอะไรมาทดแทนมันได้ แต่มาถึงวันนี้ เลฟต้องออกเดินทางแล้ว ออกเดินทางโดยไม่หันกลับมามองที่นี่อีก แต่ว่านะ...บ้านหลังนี้ยังมีความทรงจำดีๆเหลืออยู่มากมาย แม้จะเลือนรางแต่หัวใจเลฟยังจำมันได้ ลาก่อนนะคะ...

ถึง ศาสตราจารย์ไลเทอร์

ศ.ไลเทอร์เป็นคนนึงที่เลฟไม่ค่อยได้คุยด้วย หรืออาจจะคุยน้อย ศ.ไลเทอร์เก่งด้านสร้างเว็บมากจริงๆ ตอนแรกที่เลฟเข้ามาเลฟประทับใจตรงนี้แหละ เรื่องราวของศ.ไลเทอร์นั้น เลฟจำไม่ค่อยได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เลฟรู้คือศ.ทุ่มเทกับที่นี่มาก จำได้ว่าวันนั้น ที่เว็บเราเปลี่ยนธีมเป็นสีม่วง ศ.ไลเทอร์โดนศ.ใหญ่ติเรื่องเฉดสีว่ามันไม่เข้ากับฮอกวอตส์ แต่ในสายตาเลฟมันก็ยังสวยงาม มันสวยงามไปคนละแบบ เลฟชอบมันนะ ชอบมากๆด้วย

เลฟขอโทษด้วยนะที่ทำลายเว็บสวยๆที่ศ.ไลเทอร์สร้างมากับมือ เลฟไม่รู้จะทำยังไงถึงจะได้กลับคืนมา วิธีกู้ข้อมูลก็มีเวลาจำกัด ยิ่งเลฟมารู้ตอนที่เว็บผ่านไปแล้ว 2 ปี เลฟก็หาวิธีอื่นๆไม่ได้เลย ศ.ไลเทอร์จะโกรธจะเกลียดอะไรเลฟก็ได้นะ แต่ว่าเลฟก็พยายามดูแลที่นี่อย่างเต็มความสามารถแล้ว อาจจะสวยไม่เท่าเสี้ยวนึงของศ. แต่เลฟก็ทำมันด้วยความจริงใจ

ถึงวันนี้แล้ว เลฟคงต้องไปแล้วล่ะ...ที่นี่คงเหงาน่าดูเลย ถ้าหากวันข้างหน้าจะไม่มีใครเข้ามาดูแลมันแล้ว แต่เลฟคิดว่าฮอกวอตส์โฮมคงจะเข้าใจ ทุกคนเพียงแค่ออกไปตามความฝันของตัวเอง บางทีที่นี่อาจจะคอยอวยพรให้พวกเราอยู่ห่างๆก็ได้นะ เลฟไปก่อนนะ...

ถึง ศาสตราจารย์มิเนอร์ว่า

ศ.มิเนอร์ว่าเป็นเหมือนพี่สาวของเลฟคนนึงที่คอยอยู่เคียงข้างมากตลอด คอยให้คำปรึกษาต่างนานา ถึงตอนนี้เราจะยังได้ติดต่อกันผ่านเฟส แต่เลฟรู้ว่าศ.คงยุ่งมากๆ งานก็อาจจะเยอะเลยไม่ค่อยได้เข้ามาที่นี่บ่อยนัก ตอนที่เลฟยังเป็นนักเรียนฮอกวอตส์น่ะ เลฟได้เรียนของศ.มิเนอร์ว่าด้วยแหละ ศ.เป็นศาสตราจารย์ที่ใจดีที่สุดในฮอกวอตส์โฮมเลยจริงๆ คำถามที่ถามก็ไม่ยาก ฮ่าๆๆๆ เลฟชอบนะ เวลาที่คุยกับศ.มิเนอร์ว่า เหมือนกับว่าเราสามารถพูดอะไรที่อยากพูดได้โดยไม่ต้องปิดบัง ในกิจกรรมต่างๆศ.ก็ให้ความช่วยเหลือทุกคนอย่างเต็มที่ เลฟขอบคุณแทนเพื่อนๆทุกคนด้วยนะคะ

แต่ว่าหลังจากที่บ้านเราร้างไปแล้ว ทุกๆอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป เราไม่ได้คุยกันอีกเลยจนถึงปีนี้ที่เลฟทักไป ความรู้สึกเดิมๆก็ยังคงเหมือนเดิมนะ ยังเป็นพี่สาวที่น่ารักและใจดี เลฟดีใจที่ถ้าหากบ้านได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ศ.ก็จะกลับมาหาพวกเรา แต่คงจะเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ...

ต่อจากนี้ขอให้ศ.มิเนอร์ว่ามีความสุขและเป็นพี่สาวที่น่ารักอย่างนี้ไปเรื่อยๆนะ สักวันนึงถ้าโชคชะตาเป็นใจ เลฟอยากจะเจอศ.ในชีวิตจริงสักครั้ง หวังว่าวันนั้นจะมีจริงนะคะ หลังจากนี้เลฟก็คงต้องก้าวออกจากรั้วบ้านนี้แล้ว อาจจะก้าวออกไปโดยที่ไม่ได้กลับมาอีก แต่เลฟไม่โดดเดี่ยวหรอกนะ เพราะที่นี่ยังคงเป็นกำลังใจให้เลฟเดินต่อไป หากวันไหนที่ศ.เหนื่อยแล้ว ถ้าหากได้เดินผ่านมาที่นี่ ก็แวะเข้ามาดูความทรงจำของเราด้วยนะ...

ถึง ศาสตราจารย์ลินโลนี่

พี่โฟมเป็นพี่ที่น่ารักพอๆกับศ.มิเนอร์ว่าเลย เป็นคนที่ใจกว้างและใจดีมากๆ ในความทรงจำเลฟพี่โฟมเป็นเสาหลักอีกต้นของบ้านนี้เลย พี่โฟมให้เวลากับสมาชิก ให้เวลากับนักเรียนของพี่เสมอ มันมีหลายอย่างมากที่เลฟจำไม่ค่อยได้แล้ว บางทีมันเริ่มเลือนหายไปจากหัวสมอง แม้ไม่อยากจะลืม แต่เลฟไม่อาจฝืนธรรมชาติได้ ความจริงนะ...เลฟอยากให้พระเจ้าสร้างสมองที่สามารถจดจำเรื่องราวต่างๆไว้จนวันสุดท้าย มันเป็นไปไม่ได้หรอกเนาะ ฮะๆๆๆ

ตั้งแต่ที่เราแยกจากกัน เลฟก็ไม่ได้เจอพี่โฟมอีกเลย เป็นยังไงบ้างเอ่ย? สบายดีใช่ไหมคะ? มีความสุขกับโลกแห่งความเป็นจริงมากๆนะ เลฟคอยให้กำลังใจพี่อยู่เสมอแหละ ไม่ว่าจะในวันนั้นหรือวันนี้หรือวันต่อๆไป ไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่าที่เลฟได้เขียนจดหมายถึงพี่ ไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่าที่เลฟจะได้เรียกพี่ว่าศ.ลินโลนี่ บิโลวาโล่ เลฟก็ไม่รู้เหมือนกัน...

เลฟรอทุกคนมานานมากแล้ว จนบางทีต้องตัดใจต้องปล่อยวางมันแล้วล่ะ หัวใจของเลฟที่มันเคยอยู่ที่นี่ มันถึงเวลาที่จะต้องออกเดินทางแล้ว หัวใจดวงนี้จะยังนำพาความทรงจำต่างๆที่มีติดตัวไป แม้ว่าสักวันนึง เลฟอาจจะลืมที่นี่ไป อาจจะลืมทุกคนไปแล้ว แต่เลฟเชื่อว่าหัวใจเลฟยังจะจำมันได้ และจะจำไปตลอดกาล พี่โฟมก็ดูแลตัวเองดีๆนะ เลฟไม่อยู่แล้ว ไม่มีใครมาเป็นนักเรียนของพี่แล้วล่ะ ไม่สิ...เลฟเป็นศ.แล้วนี่นา อย่างนั้นก็เถอะ...เลฟยังอยากเป็นนักเรียนของพี่อยู่ดีแหละ

ลาก่อนนะคะ ศาสตราจารย์ลินโลนี่ บิโลวาโล่...

ถึง โคลม

ไง...เป็นไงบ้างนายบ้องแบ๊ว ฮ่าๆๆ =w= จำได้ว่าเคยทำหน้านี้เป็นประจำ มันน่าหมั่นเขี้ยว น่าหยิกมากเลยนะแก ตอนแรกเลฟเชื่อสุดใจเลยล่ะว่าโคลมเป็นผู้ชาย...เป็นผู้ชายที่กวนโอ๊ยมาก ไม่เคยเจอใครกวนประสาทเท่านี้มาก่อน แต่มันก็เรียกรอยยิ้มจากเลฟได้ไม่น้อยเลยล่ะ

เราเริ่มสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ...วันแรกที่เราเจอกันยังทะเลาะกันอยู่เลย โคลมบอกเลฟว่าตบหัวแล้วลูบหลัง ในตอนนั้นอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ได้แหละ ฮะๆๆ แต่ว่าหลังจากวันนั้นไป เราก็ได้คุยกันมากขึ้น มีการเริ่มตั้งฉายาให้กันและกัน ชบาตาตี่...-..- เลฟชอบนะ แต่ปากบอกว่าไม่แค่นั้นแหละ รู้รึเปล่าว่าตั้งแต่ที่มีฉายาว่าชบาตาตี่ เลฟก็ชอบดอกชบาขึ้นมาดื้อๆเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ ตลกตัวเองนะ...โคลมอ่ะ เลฟตั้งฉายาไว้ให้ตั้งมากมาย โค-ลม บ้องแบ๊ว แอ๊บแบ๊ว นายตะวันแดง พระอาทิตย์ บลาๆๆ จนอีกหลายๆชื่อเลฟจำไม่ได้แล้ว เลฟอยากจะบอกว่า เลฟดีใจนะที่ได้เจอโคลมน่ะ อาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันมีค่ามากมายเลยนะ

เลฟจำได้ว่าวันที่เต้นรำโคลมเป็นคนมาขอเลฟ ตอนนั้นไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองจริงๆตอนที่พลอยโทรมาบอก แต่พอเปิดคอมก็เป็นจริงอย่างที่ได้ยินด้วย โคลมบอกว่าอาจจะมาช้า อยากให้เลฟรอ เลฟรอโคลมตั้งแต่ 5 โมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน และเราก็เป็นคู่เต้นรำคู่สุดท้ายพอดี ความจริงแล้วตอนนี้เลฟก็รอโคลมอยู่นะ...รอมาตลอดเลยล่ะ เพราะว่าโคลมสัญญาไว้แล้วนี่ว่าจะมา...

ผมไม่ใช่ดวงอาทิตย์ ก็แค่คนธรรมดาที่อยากจะเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างคับ และถึงชบาจะเป็นพระจันทร์ที่แม้กลางวันจะมองไม่เห็น แต่เลฟเคยมองดูพระจันทร์มั้ยครับว่าเวลากลางคืนมันสวยขนาดไหน มันไม่ทำให้ใครทรมานเพราะความร้อนเหมือนพระอาทิตย์ แต่เป็นพระจันทร์ที่ดูสบายตามองแล้วรู้สึกสงบในยามค่ำคืนครับ^^

ขอบคุณที่คอยให้กำลังใจ คอยเป็นเพื่อนมาตลอดนะ ดีใจที่ได้คุยกันอีกแม้จะเป็นในเฟสและได้รู้ความจริงว่านายเป็นผู้หญิง บอกตรงๆว่าช็อกมาก ฮ่าๆๆ หลังจากนี้เราต่างมีทางของตัวเอง เราต้องเดินไปตามทางที่เราจะเดิน ถึงทางแยกแล้วล่ะโคลม เลฟว่าเราแยกย้ายกันตรงนี้นะ...แล้วถ้าเกิดว่าวันไหนโคลมอยากจะเจอเลฟอีก โคลมเพียงแค่เดินมาที่นี่...ทางแยกนี้แล้วเรียกเลฟ เลฟจะกลับมาหาแน่นอน...

โชคดีนะ เลฟไม่รู้จะอวยพรอะไรโคลมแล้ว โคลมโตกว่าเลฟมาก มีประสบการณ์มากกว่าเลฟ เพราะฉะนั้นโคลมเดินต่อไปเถอะนะ เลฟยิ้มให้โคลมเสมอ...แม้ไม่ได้อ่านจดหมายนี้ แต่เลฟคิดว่ามันก็เพียงพอแล้วล่ะ ความรู้สึกนี้จะส่งไปถึงโคลมแน่นอน เลฟเชื่ออย่างนั้น

เลฟออกเดินทางก่อนนะ...โชคดีจ้านายบ้องแบ๊ว อิอิ

ถึง ซิดวิก

ถ้าให้พูดถึงคนที่มีมุขเสี่ยวหลักๆแล้วจะมีโคลม พี่วิน เจมส์ แต่ถ้าให้พูดถึงคนที่มีมุขเสี่ยวเหนือชั้นไปกว่านั้นอีกก็คงไม่พ้นคนที่ชื่อซิดวิก ฮะๆๆ เลฟดีใจนะเนี่ยที่เราได้พบกันที่นี่ ซิดวิกสร้างเสียงหัวเราะ ความหมั่นไส้ให้กับใครหลายๆคน ซึ่งเลฟคิดว่ามันทำให้ที่นี่ดูเฮฮาปาจิงโก๊ะขึ้นหลายเท่าเลยล่ะ แม้ช่วงนี้ความจำเลฟจะไม่ค่อยดีแล้วเถอะ อะไรหลายๆอย่างก็ค่อยๆลืมไปแล้ว ความจริงอยากจะเขียนอะไรมากกว่านี้ แต่สุดท้ายก็นึกไม่ออกจริงๆนั่นแหละ

แต่ซิดวิกเป็นชื่อที่เลฟเห็นแล้วต้องอ๋อ แม้ว่าจะจำเรื่องราวได้ไม่มาก แต่ความรู้สึกมันยังคงชัดเจนอยู่เสมอ ในงานเต้นรำวันนั้น...มันสนุกมากเลยนะ คู่ซิดวิกเนี่ยสุดยอดจริงๆ ถ้าเลฟได้แคปไว้ก็คงดี ฮะๆๆ เสียดายจังเลยน่ะ ทำไมถึงไม่ทำแบบนั้นไว้ ทั้งๆที่มีเวลามีโอกาสตั้งมากมาย อาจเป็นเพราะเราคุยกันมากไป มากไปจริงๆ มากจนไม่จำเป็นต้องแคปมาอ่านซ้ำ เพราะมันรับรู้กันเองได้

ตั้งแต่ที่ทุกคนหายไปแก๊งคาสโนว่าและคาสโนวี่ก็เงียบเหงามากเลยนะ รวมถึงฮอกวอตส์โฮมแห่งนี้ด้วย บางทีเลฟก็เคยคิดนะ ถ้าหากเรายังอยู่ครบจนถึงทุกวันนี้ เราจะมีความสุขกันมากขนาดไหน เราจะมีเสียงหัวเราะกันดังแค่ไหน และเราจะมีความผูกพันแน่นแฟ้นกันเท่าไหร่ เรื่องนี้อยู่ในหัวเลฟมาตลอด จนกระทั่งวันนี้

แต่ว่าตอนนี้ ในเมื่อทุกคนเลือกจะเดินไปตามทางของตัวเอง เลฟเองก็ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้อง หรือจะหักห้ามอะไรได้ สิ่งที่เลฟทำได้เพียงก็แค่อวยพร บอกให้พระเจ้าคุ้มครองทุกคนดีๆ ให้ทุกคนเจอแต่เรื่องราวที่ดี อย่าเป็นทุกข์ ให้มีแต่ความสุข และเดินไปตามทางของตัวเรื่อยๆแบบนี้

ซิดวิก...เลฟคิดถึงนะ อยากให้เรามันคุยเล่นกันเหมือนเมื่อก่อนอีก แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะเนาะ...

ถึง บอล

บอล...เลฟคิดว่าบอลเป็นคนที่เอาใจใส่ทุกคนมากๆ แม้กระทั่งสมาชิกใหม่ๆที่ไม่รับการคัดสรร มันเป็นอะไรที่หาได้ยากนะ การที่ใครคนนึงจะเข้าหาใครอีกคนนึงโดยไม่คำนึงถึงว่าเขามาจากไหน เป็นใคร เคยอยู่ที่ไหนมาก่อน เลฟประทับใจคนแบบบอลมากๆเลยนะ

เราทำกิจกรรมร่วมกันมากมาย จนสุดท้ายก็ได้ขึ้นเป็นพรีเฟ็ค เลฟขอบคุณบอลจริงๆที่แวะเวียนเข้ามาดูบ้านเราเสมอ ไม่ว่าจะในตอนนั้นหรือตอนนี้ เลฟเห็นหมดแหละ บอลแอบล็อกอินมาดูบ้านหลังนี้ด้วยใช่ไหม ไหนจะเฟซที่บอลแอดมา แค่นี้เลฟก็รับรู้ได้แล้วล่ะว่า บอลให้ความสำคัญกับที่นี่แค่ไหน

แต่ว่านะ...ทุกอย่างไม่จีรังหรอก เลฟเองก็เพิ่งเข้าใจความหมายของมันเมื่อไม่นานมานี้เอง บางทีเลฟก็ควรปล่อยมันให้เป็นไปตามทางของมัน เลฟรู้นะว่าบอลอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่มันเป็นไปไม่ได้และไม่มีทางเป็นไปได้จริงๆ เพราะหากเราต่างต้องการกลับมา เลฟเชื่อว่าในวันนี้ทุกคนคงกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วล่ะ...แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แบบที่คิดน่ะสิ

เลฟเสียใจที่ไม่สามารถรักษาบ้านหลังนี้เอาไว้ได้ เลฟโทษตัวเองมาตลอดจริงๆ แต่เมื่อถึงจุดนึงที่มีใครสักคนช่วยฉุดเลฟให้ขึ้นจากความทุกข์ เลฟก็เริ่มเข้าใจว่าตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องออกจากที่นี่ไปแล้ว ถามว่าเลฟเสียดายไหม เลฟบอกเลยว่าเสียดายและเสียใจ แต่ในเมื่อทุกคนไม่กลับมา การมารอทุกคนที่นี่รั้งแต่จะเป็นการทำให้เลฟจมอยู่กับความทุกข์ยิ่งขึ้นไปอีก เพราะฉะนั้นเลฟต้องลุกขึ้น ต้องเงยหน้าไปมองทางด้านหน้า ไม่ใช่หันไปมองด้านหลังอย่างที่เป็นมา

เพราะอย่างนี้เลฟเลยเขียนจดหมายให้ทุกคน...ลาก่อนนะบอล นายยังเยี่ยมที่สุดในใจเลฟเลยล่ะ สู้ๆนะ

ถึง แฮร์รี่

หายหัวไปเลยนะยะ ไม่ถามไม่หากันบ้างเลยเหรอ เลฟเคืองนะ...ก็นะ แต่ตอนนี้ไม่เคืองแล้วล่ะ เพราะแฮร์รี่เป็นแฮร์รี่เลฟเลยโกรธไม่ลง ยังจำวันนั้นได้ไหมล่ะ วันที่มดเกาะฮอกวอตส์โฮมน่ะ ดาววี่-วินเซนต์ แฮร์รี่-แม่มดน้อย พลอย-ศ.สเนป ฯลฯ เลฟว่าคู่ของแฮร์อ่ะชนะขาดลอยเลยล่ะ มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง ฮะๆๆๆ

คิดถึงสมัยนั้นเนาะ ที่จัดการประชุมพรีเฟ็คอะไรพวกนี้น่ะ เลฟคิดถึงตอนนั้นนะ มันดูเหมือนเราสนิทกันมากจนกระทั่งสามารถมานั่งพูดคุยเกี่ยวกับการพัฒนาบอร์ดหรือปัญหาต่างๆในเกิดขึ้น รวมถึงในวันเต้นรำ เลฟต้องขอบคุณที่แฮร์รี่มาเป็นพิธีกร แฮร์ทำให้งานสนุกสนานมากเลย ขอบคุณนะ เลฟยังอยากจะจัดงานเต้นรำอะไรพวกนี้อีกจัง แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะเนาะ

เลฟอยากให้แฮร์รู้ว่าไม่ว่าที่นี่จะเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน คนจะน้อยหรือจะไม่มีคน มันก็ไม่สำคัญ เพราะมันไม่ได้กระทบต่อความทรงจำของพวกเรา เลฟเชื่อว่าแฮร์เองก็ยังจำความรู้สึก ความทรงจำพวกนั้นได้ อย่าลืมล่ะ...ว่าที่นี่เราอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขมากแค่ไหน มีอะไรก็พูดกันตรงๆได้ แม้บางทีอาจจะมีนินทากันเล็กน้อย ฮ่าๆๆๆ แต่ยังไงก็เป็นครอบครัวที่อบอุ่นนี่นะ จริงไหม?

ตอนนี้อะไรมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว เวลามันผ่านไปตั้ง 5 ปี เลฟไม่สามารถมาฟื้นฟูอะไรได้มากขนาดนั้น ในเมื่อทุกคนยังไม่กลับมา เลฟคิดว่าการทำอะไรไปก็ไม่มีค่าทั้งนั้น และในเมื่อเวลาผ่านไปนานตั้งขนาดนี้แล้วก็ยังไม่มีใครกลับมานอกจากเจมส์ เลฟคิดว่ามันก็คงถึงเวลาของการจากลาแล้ว เลฟไม่อยากทิ้งที่นี่ไปหรอกนะ แต่หากไม่ทำแบบนี้ เลฟไม่มีวันจะก้าวข้ามกำแพงสูงนี้ไปได้ ในเมื่อตอนนี้มีคนอยากจะฉุดเลฟขึ้นไปแล้ว เลฟก็ควรที่จะเดินต่อไป...เดินไปตามทางที่เขาทอดมาให้

แต่ไม่ต้องห่วงนะ...เลฟยังจะจดที่นี่ไว้ในหัวจนวันตายเลยล่ะ

เพราะที่นี่คือครอบครัวแรกของเลฟ และเป็นครอบครัวที่อบอุ่นที่สุด

ขอบคุณจากใจเลยล่ะ...แฮร์รี่

ถึง ดาววี่

สวัสดีนะดาว ไม่เจอกันนานเลยนะ นานมากด้วย ขอกอดทีนึง ฮ่าๆๆ หลายปีผ่านมานี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนแปลงหมดล่ะเนาะ จำได้ว่าดาวชอบเข้ามานั่งเล่นที่แชทอยู่บ่อยๆ บางวันก็อยู่จนดึกดื่น เลฟมีเพื่อนตอนดึกๆนี่ก็ดาวคนนึง แม่มดน้อยอีกคนด้วย จำได้อีกว่าเรามีเรื่องมาคุยกันมากมาย มากจนเลฟจำไม่ค่อยได้แล้วล่ะ เลฟว่าเราสนิทกันพอสมควรเลยนะ ก็จะว่ายังไงดีล่ะ...แบบบางทีเราก็ไม่แน่ใจว่าเป็นแบบนั้นจริงหรือเปล่า แต่ความรู้สึกมันทำให้เราเชื่อแบบนั้น งงปะ ฮ่าๆๆ มันหมายถึงว่าความรู้สึกเลฟบอกเลฟว่าเราสองคนสนิทกัน

มีช่วงนึงที่ดาวกับวินทะเลาะกัน เลฟเห็นวินตามง้อดาวในกระทู้ระบายอารมณ์ คือบางทีก็อดยิ้มไม่ได้อ่ะ มันน่ารักมากๆ ความจริงมีอีกหลายๆคู่ที่เราจับจิ้นกันในตอนนั้น รวมถึงเลฟกับโคลมด้วย เลฟว่าสมัยนั้นน่ะ มันเป็นสังคมที่ง่ายๆไม่ได้ซับซ้อน ชอบใครรักใครก็บอกออกมาได้ตรงๆหรือไม่ก็แสดงออกทางการกระทำ เลฟชอบสังคมของบ้านเรานะ ไม่ต้องไปกังวลอะไร อยากพูดอะไรก็พูด ไม่ต้องคิดหน้าคิดหลัง ทำอะไรผิดก็มีคนคอยเตือน มันอบอุ่นมากๆเลยล่ะ

เลฟไม่รู้ว่าตอนนี้ดาวอยู่ไหน ได้เข้ามาที่นี่บ้างหรือเปล่า เลฟไม่ได้ข่าวคราวของดาวเลยจริงๆ ครั้นจะค้นเฟสก็ค้นไม่เจอ นี่ถ้าดิ้นรนค้นต่อไปอาจจะมีคนหาว่าเลฟเป็นสตอล์กเกอร์ก็ได้นะ ฮ่าๆๆ ก็นะ...มันผ่านมานานแล้ว ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เลฟไม่รู้จะทำอะไรต่อไปในบ้านที่ทุกๆคนยังไม่กลับมา นั่งรอ นั่งร้องไห้ นั่งเขี่ยดินเล่น ทำมาหมดแล้วจริงๆตลอดทั้ง 5 ปีมานี้ แต่พอวันนึง ได้เจอกับใครหลายๆคน มันทำให้เลฟรู้ตัวว่าเวลาที่เลฟมานั่งรอ มานั่งร้องไห้พวกนี้ มันไม่ได้ช่วยเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย อาจจะมีคนเดินผ่านมา แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่เลฟตามหา เลฟท้อมาตลอดเลย

กระทั่งเจอเจมส์นี่แหละ ความหวังมันเลยประกายขึ้นมาอีกครั้ง แต่พอกลับมาคิดดีๆ นี่มันผ่านไป 5 ปี เลฟเจอแค่เจมส์คนเดียว ถ้าเลฟต้องการจะเจออีกคนอาจต้องรออีก 5 ปีเลยเหรอ? ครอบครัวเรามีตั้งเท่าไหร่ ทั้งชีวิตนี้เลฟอาจจะหาเจอไม่ได้ทุกคนแน่ พอคิดได้อย่างนี้เลฟก็รู้สึกท้ออีกแล้ว จนบางทีก็คิดนะว่าเราพอแค่นี้แล้วดีไหม เดินออกไปแล้วดีไหม...

ตอนนี้เลฟคิดได้แล้วล่ะ ในเมื่อเลฟยังคงเป็นทุกข์กับการจากไปของทุกคน ทำไมเลฟไม่ลองออกเดินทางดูล่ะ? สิ่งรอบข้างที่ไม่เคยพบเจออาจบรรเทาความเจ็บของเลฟได้ มันอาจจะจริงอย่างที่เจมส์ว่าก็ได้ ชีวิตต้องเริ่มต้นใหม่เสมอ เลฟต้องเริ่มต้นใหม่ในที่แห่งใหม่ได้แล้วสักที การมานั่งทุกข์แบบนี้คงไม่ดีแน่

เพราะฉะนั้นเลฟตัดสินเดินออกจากที่นี่ไป ถ้าวันไหนดาวเข้ามาที่นี่อาจไม่เห็นเลฟนั่งรอ นั่งร้องไห้ นั่งเขี่ยดินเล่นอีกแล้วนะ ไม่สิ...อาจจะเห็น เห็นจากความรู้สึกในสถานที่นั้นๆที่ครั้งหนึ่งเลฟเคยนั่งอยู่ เลฟคิดถึงดาวนะ คิดถึงมากๆ ไม่รู้จะทำยังไงให้ดาวมาเห็นข้อความนี้ เลฟอาจต้องหวังให้โชคชะตาพาดาวมาที่นี่แล้วล่ะมั้ง...แต่ถึงดาวจะเข้ามาก็คงไม่เจอเลฟหรอก แต่ก็นะ...ดาวยังทิ้งข้อความให้เลฟได้นี่ ^^ ถ้าวันไหนเลฟว่างๆแล้วเข้ามาเปิดเจอ เดี๋ยวเลฟจะตอบกลับไปนะ

รักดาวนะ...

ถึง แม่มดน้อย

                มุกกกกกก~ ฉันคิดถึงแกมากกกกกก เห็นในเฟสนะแต่ไม่กล้าทักไป เพราะกลัวความรู้สึกของเราจะไม่เหมือนเดิมแล้ว ความสัมพันธ์ของเราคงเริ่มจากการเฝ้าแชทใช่ม้า~ เราสัญญาว่าถ้าใครว่างก็จะมาเฝ้าแชทเผื่อมีสมาชิกผ่านเข้ามาจะได้แนะทางถูก แล้วการเฝ้าแชทของเราก็ประสบผลสำเร็จดีด้วยล่ะ ^^ คนเข้าแชทมากขึ้น พูดคุยกันมากขึ้น สุดท้ายก็สนิทกันมากขึ้นจนกระทั่งวันที่บอร์ดร้าง

                เราสนิทกันมากๆเลยนะตอนนั้นน่ะ อาจเป็นเพราะเราเป็นสมาชิกรุ่นแรกๆก็ได้ทำให้เวลาที่อยู่ด้วยกันมันมากกว่าคนอื่นๆ เราหัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน เศร้าด้วยกัน และอะไรอีกหลายๆอย่างที่ทำร่วมกัน ยังจำวันที่เราไปถล่มฮอกไทยได้เปล่า ฮะๆๆๆ พอมาถึงวันนี้เลฟตลกตัวเองในตอนนั้นจัง เหมือนเป็นคนวู่วาม อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ถามความเห็นใครแม้แต่คนเดียว แต่เลฟก็ขอบคุณนะที่ลากเลฟกลับมาที่ฮอกโฮมเพื่อสงบสติได้ ก็นะ...เพราะที่นี่คือบ้านไง เลฟไม่อยากให้ใครมากล่าวเหยียดหยาม มาว่าร้ายนี่นา เลฟออกตัวปกป้องมาตลอด แม้บางทีจะทำเกินไปก็เถอะนะ

                พอพูดถึงเรื่องเก่าๆมันก็ชวนเรียกน้ำตาเนอะ ก็ไม่อยากจะร้องไห้หรอก แต่มันห้ามไม่อยู่จริงๆน่ะแหละ อะไรหลายอย่างในวันนั้นกลับกลายเป็นเพียงความทรงจำในวันนี้ แถมยังเป็นความทรงจำที่เลือนรางอีกต่างหาก ไม่ชอบเลยความรู้สึกแบบนี้น่ะ...แต่ช่วงนี้เลฟเข้มแข็งขึ้นมานิดหน่อยแล้วน่ะ เพราะเลือกที่จะเดินต่อไป ก็เลยทิ้งความอ่อนแอไว้เบื้องหลัง ที่เลฟพูดมาก็หมายความว่าเลฟจะไม่อยู่ที่นี่แล้วล่ะ...

                ที่นี่ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม ยังคงมีกลิ่นไอในวันนั้นเสมอ เพียงแค่หลับตาและใช้ความรู้สึกก็จะสัมผัสถึงมันได้ ไม่จำเป็นต้องมองด้วยตาเปล่า ไม่จำเป็นต้องนั่งรออีกต่อไป ที่นี่จะกลายเป็นประวัติศาสตร์ในชีวิตของทุกคน ที่ครั้งหนึ่งเราได้มาอยู่ด้วยกัน ถ้าหากว่าวันใดที่มุกกลับมาดู มุกจะเห็นว่าเลฟทิ้งอะไรหลายอย่างไว้ ทั้งความเสียใจ ความผิดหวังในตัวเอง น้ำตา ความอาลัยอาวรณ์ และอะไรอีกหลายอย่าง แต่มุกไม่ต้องห่วงหรอก...

                สิ่งเหล่านั้นเลฟจะไม่นำติดตัวไปเด็ดขาด เลฟจะวางมันไว้ที่นี่...ที่เดียวและที่สุดท้าย ในวันต่อๆไปเลฟจะยิ้มรับกับทุกอย่าง เลฟหวังว่ามุกจะเข้าใจความหมายของเลฟนะ แล้วก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ รักแกเสมอนะ...

ถึง พลอย

เรานี่สนิทกันเร็วกว่าที่คิดไว้เยอะนะ แบบว่า...เราเป็นสองคนแรกเลยมั้งที่แลกเบอร์โทรกันแล้วก็โทรมาเม้ามอยตลอดเวลา ฮะๆๆ ก็อย่างว่าล่ะนะ มันค่อนข้างนานแล้วสำหรับเรื่องราวของพวกเรากับฮอกวอตส์โฮม ที่นี่ยังคงสวยงามเหมือนเดิมแม้ว่าทุกคนจะไม่อยู่ เลฟเข้าใจนะว่าการที่ทุกคนหายไป ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลหรือไม่มีสาเหตุ และเลฟก็เข้าใจดีว่าทำไมตัวเองต้องพยายามหาทุกคนให้กลับมา...ก็เพราะคิดถึง ยังรักอยู่ไงล่ะ

เลฟจำได้ว่าเคยมีเฟซพลอยด้วย แต่เนื่องจากเลฟเปลี่ยนเฟซแล้วบวกกับพลอยที่เปลี่ยนชื่อไป ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะติดต่อพลอยยังไงดี เบอร์โทรก็หายเพราะเปลี่ยนซิม จริงๆแล้วเราต่างก็เปลี่ยนเบอร์ด้วยล่ะมั้งเลยโทรหากันไม่ติดน่ะ แต่สำหรับความทรงจำที่เราอยู่ด้วยกันมานาน เลฟยังจำได้อยู่นะ มันเลือนรางแต่ก็ชัดเจนในระดับหนึ่ง

เอาจริงๆ ช่วงนั้นบอร์ดดูรวนมาก เพราะบางคนก็เป็นทั้งนักเรียนและเป็นทั้งศาสตราจารย์ เช่นเลฟเป็นต้น มันไม่ดีเลยที่เราทำแบบนั้น เพราะจะทำให้บทบาทเราดูไม่ชัดเจนและเป็นแบบอย่างให้คนอื่นทำตาม แต่ในตอนนั้นเราไม่ได้ซีเรียสเรื่องพวกนี้นัก เพราะส่วนใหญ่เราจะคุยกันในแชทมากกว่าที่จะสนใจกิจกรรมในบอร์ดหรือในกระทู้

และเพราะเราคุยกันมากเกินไป จึงไม่ค่อยมีความทรงจำแบบลายลักษณ์อักษรมากเท่าไหร่นัก บางอย่างก็ถูกลบไปอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าศ.ใหญ่ตั้งค่าไว้อย่างนั้น หรือว่าเลฟที่เผลอกดลบไปหรือเปล่า แต่ก็เสียใจมากเลยล่ะที่เป็นแบบนั้น

ป่านนี้พลอยเป็นยังไงบ้างนะ ทำตามความฝันของตัวเองอยู่หรือเปล่า เลฟก็ทำตามความฝันอยู่นะ อยากเป็นนักเขียน อยากเป็นอะไรก็ได้ที่สามารถทำให้ทุกคนกลับมารวมตัวอีกครั้ง ไม่ว่าจะอีกห้าปีหรือสิบปีข้างหน้า ขอให้ผลลัพธ์มันออกมาดีก็พอ อย่างว่าเลฟคิดถึงทุกคนมากจริงๆ

ถ้าเกิดพลอยได้เข้ามาเห็น ได้เข้ามาอ่าน เลฟอยากขอบคุณสำหรับเสียงหัวเราะ เรื่องราวต่างๆที่เรานำมาเม้าท์มอยกันเป็นชั่วโมง ขอบคุณที่คอยอยู่เป็นเพื่อนกันมาตลอด และต้องขอโทษสำหรับหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำไม่ดีไว้ เลฟไม่ได้หวังให้พลอยให้อภัยหรอกนะ ขอแค่พลอยใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สนุกสนานเหมือนในวันนั้นก็พอ...รักแกมากนะ

แก้ไขล่าสุดโดย Prof.Rayfera sintear เมื่อ Wed Apr 08, 2015 10:04 am, ทั้งหมด 1 ครั้ง

ถึง ยีน

สวัสดี...ฮ่าๆๆ ไม่รู้จะพูดอะไรเลยทีนี้ คือเลฟจำได้ว่าเราสนิทกันพอสมควรนะ จำได้ด้วยว่ายีนชื่อนี้มีอิทธิพลต่อบอร์ดมากๆ แต่ไม่รู้ทำไมว่าเลฟถึงจำอะไรไม่ค่อยได้เลย ขอโทษด้วยนะ แต่สิ่งที่หนึ่งยังจำแม่นคือยีนเป็นคนกวนประสาทและอยู่ก๊กเดียวกับซิดวิก พี่วิน เจมส์ โคลม แฮร์รี่ และผู้ชายอื่นๆในบอร์ด มุขเสี่ยวๆก็คงมาจากก๊กนี้แหละ จริงๆนะ

ก็...เลฟเคยส่องเวลาออนล่าสุดของยีนด้วย แต่ได้กลับมาคือเมื่อ 2011 ที่ผ่านมา ถ้านับก็ประมาณสี่ปีแล้วที่ยีนไม่ได้เข้ามาที่นี่โดยการล็อกอิน หรืออาจจะเคยผ่านมาแต่ลืมรหัสหรือลืมไอดี เลฟมีอีเมลล์ในช่วงที่เอ็มเอสเอ็นยังดังอยู่ จำได้ว่าเคยคุยกันผ่านทางนั้นด้วย แต่ยีนก็เริ่มเงียบหายไปโดยที่คนอื่นๆไม่ทันสังเกต รวมถึงตัวเลฟเอง

สำหรับยีนแล้วเลฟไม่มีหนทางในการติดต่อได้เลย และเลฟก็ไม่ได้ขอให้ยีนกลับมาเป็นเหมือนเดิมถ้ายีนไม่ต้องการ แต่ถ้ายีนจะกลับมา แน่นอนว่าเลฟจะดีใจมากๆ ในเมื่อไม่ได้ติดต่อกัน ไม่ได้เจอกันอีกหลังจากวันนั้นมา เลฟก็ไม่รู้ว่าเราจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่ อาจจะไม่ได้พบกันอีกตลอดกาลก็เป็นได้

แต่ยีนเป็นคนที่เลฟนับถือนะ นับถือในอารมณ์ ในความคมคายของคารมนั่น เพราะมียีนอยู่ บอร์ดเลยมีเสียงหัวเราะ แน่นอนว่าไม่ใช่ยีนคนเดียวที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น แต่เป็นเพราะการรวมตัวของชายกลุ่มหนึ่งในฮอกวอตส์โฮมที่มีแก๊งชื่อว่าคาสโนว่า สำหรับเลฟแล้วเป็นการก่อตั้งที่คาดไม่ถึงจริงๆ

ในปีที่ห้านี้ หรือในจดหมายฉบับนี้ เลฟก็ขอบคุณยีนที่ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำในบ้านนี้ ขอบคุณที่แต่งแต้มความรู้สึกดีๆให้กัน ไม่ว่ายีนจะอยู่ที่ไหน จะมีชีวิตอย่างไร จะอยู่เมืองไทยหรือไปอยู่ต่างประเทศ เลฟก็อยากให้ยีนมีความสุขมากๆ เพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่เลฟทำได้ในตอนนี้ ทำได้เพียงอวยพร ขอร้องให้พระเจ้ายิ้มให้กับสมาชิกฮอกวอตส์โฮมทุกคน และต้องขอโทษที่ทำให้เป็นแบบนี้ ทำให้บอร์ดเราร้างไปห้าปีเต็ม ถ้าวันนึงที่นี่กลับมีสดใสเหมือนเดิม มันคงจะดีไม่น้อย...แม้รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ

ดูแลตัวเองดีๆนะยีน...

ถึง วินเซนต์

สำหรับพี่วิน เลฟไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ อะไรที่อยากจะพูดเราก็ได้คุยกันในเฟซไปแล้วเรียบร้อย เลฟรู้ว่าพี่เรียนนิติศาสตร์ อะไรๆมันก็ยากและจริงจังไปหมด คงจะมานั่งเล่นบอร์ดเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว แต่เลฟก็ดีใจที่เรายังติดต่อกันอยู่ และพี่เป็นคนที่ทำให้เลฟได้เจอกับโคลมอีกครั้ง แม้จะในถานะผู้หญิงก็เถอะ ฮะๆๆๆ ยอมรับว่าช็อกมากและพี่ก็คงช็อกไม่แพ้กัน

ในความรู้สึกของเลฟนะ พี่เป็นคนที่ดีมากจริงๆ เฮฮา ตลก บางครั้งก็มีมุมที่มืดไปบ้าง แต่พี่ก็เลือกที่จะเก็บไว้ไม่ให้คนอื่นเห็น แต่เลฟสัมผัสได้จริงๆน่ะ ตอนนี้พี่คงจะทำงานแล้ว สังคมมันก็ต้องเปลี่ยนไปตามกาลเวลา พี่คงไม่สามารถมานั่งเล่นบอร์ดแฟนตาซีแบบนี้ได้เหมือนเมื่อก่อน ถึงแม้เราจะได้คุยกันบ้าง แต่ก็น้อยเหลือเกิน...เลฟรู้ว่าพี่ยังคงรักษาการติดต่อกับโคลมอยู่ เลฟเห็นพี่โอเคกับสังคมใหม่ มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนก็พอแล้ว สำหรับเรื่องอื่นๆ เรื่องของที่นี่ พี่อาจจะปล่อยวางมันไปแล้ว อาจจะลืมมันไปแล้ว แต่ไม่เป็นไรนะ เลฟยังจำได้เสมอว่าวินเซนต์ โจห์นยังอาศัยอยู่ในฮอกวอตส์โฮมแห่งนี้เสมอ

ถึง แบมแพมเติม

ที่เขียนจดหมายฉบับเดียวให้กับทั้งสามเพราะว่าเลฟจำอะไรไม่ค่อยจะได้แล้วน่ะ ขอโทษจริงๆนะ ที่จำได้ก็มีเพียงชื่อกับความรู้สึกที่ยังคงสัมผัสได้ลางๆ จดหมายฉบับนี้มันสั้นมาก แต่ขอให้รู้ไว้ว่าไม่ใช่เลฟไม่ให้ความสำคัญ แต่เพราะว่าเลฟความจำไม่ดีจริงๆเลยเขียนยาวเหยียดแบบคนอื่นๆไม่ได้

สำหรับแบม แพมและเติม เลฟไม่รู้หรอกนะว่าทั้งสามได้เข้ามาที่นี่บ้างหรือเปล่า จะเข้ามาหรือไม่เข้ามา เลฟไม่ได้ติดใจอะไรหรอก เพราะเราก็เคยอยู่ร่วมกันมาระยะหนึ่งแล้ว วันนี้ที่นี่มันเปลี่ยนแปลงไปมาก ทุกคนกลับมาได้ไม่หมดหรอก แต่เลฟก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรมากไปกว่าให้ทุกคนได้เข้ามาเห็นจดหมายนี้ หลังจากนั้นจะเลือกที่จะกลับมาหรือไม่ นั่นก็แล้วแต่ตัวของทุกคนเอง

อย่างแรกก็ต้องขอบคุณที่ทุกคนมาร่วมงานเต้นรำฮาโลวีน ขอบคุณที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ถึงแม้จะไม่สนิทกันมากนัก แต่พวกเราก็คุยกันมากพอสมควร ทุกคนเป็นเพื่อนที่น่ารักมากๆ หลายๆครั้งเลยที่เลฟรู้สึกดีที่มีทุกคนอยู่ในแชท เห็นทุกคนทำกิจกรรมร่วมกัน เห็นทุกคนจับเข่าคุยกัน ไม่ว่าในตอนนั้นหรือตอนนี้ทุกคนยังสุดยอดที่สุดในใจเลฟเลยล่ะ คิดถึงทุกคนมากเลยนะ ถ้าได้กลับมาเจอกันอีกก็คงจะดีไม่น้อยเลยล่ะ
ในวันข้างหน้าพวกเราจะได้พบกันอีกหรือเปล่าเลฟไม่รู้หรอก แต่อย่างน้อยแบม แพมและเติมก็จะยังคงโลดแล่นอยู่ในความทรงจำของเลฟไปเรื่อยๆและตลอดไป...ขอบคุณนะ

ศ.กลับมาแล้วนะ ขอโทษด้วยนะที่ต้องปล่อยให้รอนานขนาดนี้